Oštara je prvi od velikih praznika svetlosti koji je predstavljen na simbolu točka života. Simbol točka života predstavlja godišnje prividno kretanje Sunca oko Zemlje, što je zapravo vreme za koje se Sunce vrati na referentnu tačku kruga u ciklusu godišnjih doba. Referentna tačka je najčešće prolećna ravnodnevnica. Ovo je poznato kao tropska godina ili solarna godina. Precesija ekvninocija i ciklus smene godišnjih doba nije egzaktno sinhronizovan sa realnim kretanjem Zemlje oko Sunca. Tropska godina je oko 20 minuta kraća u odnosu na vreme koje je Zemlji potrebno da se vrati na početnu tačku u odnosu na svoju revoluciju oko Sunca, a u ovom slučaju je početna tačka postavljena u odnosu na fiksnu zvezdu, zbog čega se ovaj ciklus naziva Sideralnom godinom. Simbol točka života predstavlja smenu godišnjih doba u skladu sa prividnim kretanjem Sunca oko Zemlje. Ovaj simbol je krug podeljen na osam jednakih delova. Vodoravna i uspravna linija koje dele krug na četiri jednaka dela predstavljaju početke četiri godišnja doba – proleća, leta, jeseni i zime. Dve kose linije koje dele krug na konačnih osam delova predstavljaju sredine četiri godišnja doba, pa tako imamo sredinu proleća, leta, jeseni i zime. Kada se Sunce nađe na nekoj od ovih osam linija, narodi na tlu Evrope, ali i narodi koji su potekli sa tla stare evropske civilizacije, poznati kao zapadna civilizacija, slave po tradiciji osam praznika koji su poznati kao praznici svetlosti. Ovi praznici su kroz istoriju promenili nazive, u skladu sa promenama religija koje su se menjale u odnosu na izvornu tradiciju. Bez obzira na promenu naziva i razliku u religijskim tumačenjima, svi ovi praznici su zadržali u načinu na koji se slave veći deo izvorne tradicije. Podeljeni su na četiri velika praznika svetlosti, koji slave početak godišnjih doba i četiri mala praznika koji slave sredine godišnjih doba.
Njihove nazive prenosim u obliku koji su imali u keltskoj tradiciji, a koji i danas postoje u kultovima koji su poznati pod nazivom Paganski. Četiri velika praznika su: Oštara (Ostara)- početak proleća, Lita (Litha) – početak leta, Mabon – početak jeseni i Jule (Yule) – početak zime. Četiri mala praznika su: Beltan (Beltaine) – sredina proleća, Lugunaš ili Lamas (Lughnasadh, Lammas) – sredina leta, Šaman (Samhain) – sredina jeseni i Imbolk (Imbolc) – sredina zime.
Oštara je prvi veliki praznik svetlosti i slavi početak proleća. Svoje poreklo ima u davnoj istoriji. Prvi poznat izvor je vezan za legendu o Inani, sumerskog boginji i Dumuziju. Postoji više verzija ovog mita od kojih je najpoznatija ona koju su Akađani kasnije preuzeli od Sumera, a od koje je nastala kasnija legenda o Ozrisu i Izidi kod starih Egipćana. Izorna legenda ovog mita, po Sumerima glasi ovako: Inana, koja je vladala nebom, poželela je da preuzme vlast i nad donjim svetom u kom su živeli mrtvi, a kojim je vladala njena sestra Ereškegal. Pre nego što se spustila u donji svet, izdala je naredbu svom veziru Ninšuburu, da u slučaju da se ne vrati za tri dana iz donjeg sveta, on ode kod božanstava Enlila, Nane i njenog oca Enkija, vrhovnog božanstva Sumera da bi intervenisali i spasli je. Ereškegal dočekuje Inanu i zarobljava je uz pomoć svoje vojske demona. Ona prolazi kroz sedam kapija donjeg sveta gde joj skidaju svu odeću i nakit i dovode je pred Ereškegal i sedam sudija donjeg sveta. Sudije je pogledaju pogledom smrti i Inana umire, dok njeno telo kače o kuku. Nakon tri dana, Inanin vezir kreće da traži bogove i da ih moli da spasu inanu. Enlil i Nana ga odbijaju, dok je njen otac Enki spreman da joj pomogne. On stvara od prljavštine ispod svojih noktiju dva bića koja dobiju u zadatak da odnseu hranu i vodu života u donji svet i prospu je preko Inaninog tela. Usled toga je Inana oživela ali nije mogla da napusti donji svet ukoliko ne pošalje nekog da je zameni. Inana se vraća u svoj grad gde zatiče svog muža Dumuza kako je preuzeo njeno mesto na prestolu i uviđa kako on nije pokazao nimalo brige za nju. Besna Inana ga predaje demonima i oni ga odvode u donji svet kao zamenu za nju. Razlika između sumerke verzije i kasnije koja je poznata kao akadska vezija po jeziku na kome je sačuvana, Inana se naziva Ištar, dok se Dumuz naziva Tamuz. Po ovim imenima je ova verzija najpoznatija. U novijoj verziji, Dumuz (Tamuz) ne ostaje večno u donjem svetu kao po sumerskoj verziji, nego početkom svake jeseni umire kao starac, a početkom svakog proleća vaskrsava kao mladić. Osim staroegipatske verzije ovog mita poznate kao legenda o Ozirisu i Izidi, ovaj mit je poznat u nordijskoj mitologiji kao mit o Haresu i Freji.
Boginja Ištar se u kasnijim mitovima prikazuje kao boginja ljubavi i seksualnosti. Povezuje se sa simbolikom Venere. Kod zapadnih Semićana bila je poznata pod nazivom Aštarta, a kasnije kod starih Grka kao Afrodita i kod starih Rimljana kao Venera. U kasnijoj tradiciji, kod germanskih i keltskih plemena bila je poznata pod nazivom Hefestos ili boginja zore – ćerka neba. U tradiciji naroda sa ovih prostora poznata je pod nazivom Zvezda Danica, kao ona koja najavljuje zoru. U astrološkoj simbolici predstavljena je orijentalnom Venerom, što je slučaj kada Venera izlazi pre Sunca na istoku.
Oštara je prvi veliki praznik svetlosti i slavi početak proleća. Svoje poreklo ima u davnoj istoriji. Prvi poznat izvor je vezan za legendu o Inani, sumerskog boginji i Dumuziju. Postoji više verzija ovog mita od kojih je najpoznatija ona koju su Akađani kasnije preuzeli od Sumera, a od koje je nastala kasnija legenda o Ozrisu i Izidi kod starih Egipćana. Izorna legenda ovog mita, po Sumerima glasi ovako: Inana, koja je vladala nebom, poželela je da preuzme vlast i nad donjim svetom u kom su živeli mrtvi, a kojim je vladala njena sestra Ereškegal. Pre nego što se spustila u donji svet, izdala je naredbu svom veziru Ninšuburu, da u slučaju da se ne vrati za tri dana iz donjeg sveta, on ode kod božanstava Enlila, Nane i njenog oca Enkija, vrhovnog božanstva Sumera da bi intervenisali i spasli je. Ereškegal dočekuje Inanu i zarobljava je uz pomoć svoje vojske demona. Ona prolazi kroz sedam kapija donjeg sveta gde joj skidaju svu odeću i nakit i dovode je pred Ereškegal i sedam sudija donjeg sveta. Sudije je pogledaju pogledom smrti i Inana umire, dok njeno telo kače o kuku. Nakon tri dana, Inanin vezir kreće da traži bogove i da ih moli da spasu inanu. Enlil i Nana ga odbijaju, dok je njen otac Enki spreman da joj pomogne. On stvara od prljavštine ispod svojih noktiju dva bića koja dobiju u zadatak da odnseu hranu i vodu života u donji svet i prospu je preko Inaninog tela. Usled toga je Inana oživela ali nije mogla da napusti donji svet ukoliko ne pošalje nekog da je zameni. Inana se vraća u svoj grad gde zatiče svog muža Dumuza kako je preuzeo njeno mesto na prestolu i uviđa kako on nije pokazao nimalo brige za nju. Besna Inana ga predaje demonima i oni ga odvode u donji svet kao zamenu za nju. Razlika između sumerke verzije i kasnije koja je poznata kao akadska vezija po jeziku na kome je sačuvana, Inana se naziva Ištar, dok se Dumuz naziva Tamuz. Po ovim imenima je ova verzija najpoznatija. U novijoj verziji, Dumuz (Tamuz) ne ostaje večno u donjem svetu kao po sumerskoj verziji, nego početkom svake jeseni umire kao starac, a početkom svakog proleća vaskrsava kao mladić. Osim staroegipatske verzije ovog mita poznate kao legenda o Ozirisu i Izidi, ovaj mit je poznat u nordijskoj mitologiji kao mit o Haresu i Freji.
Boginja Ištar se u kasnijim mitovima prikazuje kao boginja ljubavi i seksualnosti. Povezuje se sa simbolikom Venere. Kod zapadnih Semićana bila je poznata pod nazivom Aštarta, a kasnije kod starih Grka kao Afrodita i kod starih Rimljana kao Venera. U kasnijoj tradiciji, kod germanskih i keltskih plemena bila je poznata pod nazivom Hefestos ili boginja zore – ćerka neba. U tradiciji naroda sa ovih prostora poznata je pod nazivom Zvezda Danica, kao ona koja najavljuje zoru. U astrološkoj simbolici predstavljena je orijentalnom Venerom, što je slučaj kada Venera izlazi pre Sunca na istoku.
Oštara je prvi veliki praznik svetlosti i slavi početak proleća. Svoje poreklo ima u davnoj istoriji. Prvi poznat izvor je vezan za legendu o Inani, sumerskog boginji i Dumuziju. Postoji više verzija ovog mita od kojih je najpoznatija ona koju su Akađani kasnije preuzeli od Sumera, a od koje je nastala kasnija legenda o Ozrisu i Izidi kod starih Egipćana. Izorna legenda ovog mita, po Sumerima glasi ovako: Inana, koja je vladala nebom, poželela je da preuzme vlast i nad donjim svetom u kom su živeli mrtvi, a kojim je vladala njena sestra Ereškegal. Pre nego što se spustila u donji svet, izdala je naredbu svom veziru Ninšuburu, da u slučaju da se ne vrati za tri dana iz donjeg sveta, on ode kod božanstava Enlila, Nane i njenog oca Enkija, vrhovnog božanstva Sumera da bi intervenisali i spasli je. Ereškegal dočekuje Inanu i zarobljava je uz pomoć svoje vojske demona. Ona prolazi kroz sedam kapija donjeg sveta gde joj skidaju svu odeću i nakit i dovode je pred Ereškegal i sedam sudija donjeg sveta. Sudije je pogledaju pogledom smrti i Inana umire, dok njeno telo kače o kuku. Nakon tri dana, Inanin vezir kreće da traži bogove i da ih moli da spasu inanu. Enlil i Nana ga odbijaju, dok je njen otac Enki spreman da joj pomogne. On stvara od prljavštine ispod svojih noktiju dva bića koja dobiju u zadatak da odnseu hranu i vodu života u donji svet i prospu je preko Inaninog tela. Usled toga je Inana oživela ali nije mogla da napusti donji svet ukoliko ne pošalje nekog da je zameni. Inana se vraća u svoj grad gde zatiče svog muža Dumuza kako je preuzeo njeno mesto na prestolu i uviđa kako on nije pokazao nimalo brige za nju. Besna Inana ga predaje demonima i oni ga odvode u donji svet kao zamenu za nju. Razlika između sumerke verzije i kasnije koja je poznata kao akadska vezija po jeziku na kome je sačuvana, Inana se naziva Ištar, dok se Dumuz naziva Tamuz. Po ovim imenima je ova verzija najpoznatija. U novijoj verziji, Dumuz (Tamuz) ne ostaje večno u donjem svetu kao po sumerskoj verziji, nego početkom svake jeseni umire kao starac, a početkom svakog proleća vaskrsava kao mladić. Osim staroegipatske verzije ovog mita poznate kao legenda o Ozirisu i Izidi, ovaj mit je poznat u nordijskoj mitologiji kao mit o Haresu i Freji.
Boginja Ištar se u kasnijim mitovima prikazuje kao boginja ljubavi i seksualnosti. Povezuje se sa simbolikom Venere. Kod zapadnih Semićana bila je poznata pod nazivom Aštarta, a kasnije kod starih Grka kao Afrodita i kod starih Rimljana kao Venera. U kasnijoj tradiciji, kod germanskih i keltskih plemena bila je poznata pod nazivom Hefestos ili boginja zore – ćerka neba. U tradiciji naroda sa ovih prostora poznata je pod nazivom Zvezda Danica, kao ona koja najavljuje zoru. U astrološkoj simbolici predstavljena je orijentalnom Venerom, što je slučaj kada Venera izlazi pre Sunca na istoku.
